Zwróć uwagę na deklarowaną przez producenta lambdę (λ_D), czyli współczynnik przewodzenia ciepła. Jest on zależny od gęstości styropianu. Im więcej „styropianu w styropianie”, tym waga w przeliczeniu na m³ jest wyższa i tym więcej uzyskasz z ocieplenia.
Zapamiętaj, że im wyższa gęstość styropianu, tym niższa i lepsza lambda. Im niższa lambda, tym lepszy styropian, a przez to możliwość zastosowania mniejszej grubości. To również dodatkowa oszczędność poprzez zużycie mniejszej ilości siatki, kleju i tynku.
Nie wybieraj styropianu o gęstości niższej niż 11 kg/m³. Poniżej tej gęstości styropiany nie spełniają wymaganych parametrów wytrzymałościowych – TR (wytrzymałość na rozrywanie) i BS (wytrzymałość na zginanie), szczególnie istotnych podczas docieplania ścian zewnętrznych budynków.
Weź pod uwagę, że im słabsze parametry wytrzymałościowe, tym większe ryzyko braku wytrzymałości elewacji i konieczność jej przedwczesnej utylizacji lub demontażu. To niesie za sobą koszty pozbycia się odpadów, wykonania nowego docieplenia od podstaw oraz skrócenie przewidywanego okresu oszczędności wydatków na ogrzewanie.
Ceny energii stale rosną. Nieocieplony dach, ściany i piwnica powodują niekontrolowaną utratę ciepła, którą nawet w 70% można wyeliminować. Dlatego pamiętaj, że płyty styropianowe stanowią jedynie ok. 15% kosztów ocieplenia, więc wybierz świadomie, aby Twój wydatek przyniósł Ci maksymalne oszczędności.

Szara płyta styropianowa ma zdecydowanie lepszą (czyli niższą) wartość współczynnika przewodzenia ciepła lambda niż standardowa biała płyta. Zestawiając ten parametr z grubością płyty, otrzymujemy tzw. opór cieplny warstwy izolacji, który jest najbliższy określeniu „cieplejszy”. Przekładając to na budowlaną rzeczywistość, porównując szarą płytę o λ_D≤0,031 W/mK z białą płytą styropianową o λ_D≤0,045 W/mK o tych samych grubościach, tą „cieplejszą” czyli o zdecydowanie większym oporze cieplnym będzie płyta szara. Różnica w izolacyjności termicznej tych płyt może wynosić ponad 30%. W powyższym zestawieniu, przy różnicy grubości termoizolacji, sięgającej niejednokrotnie nawet 8 cm, zastosowanie szarych płyt pozwoli m.in. na zredukowanie kosztów związanych z ogrzewaniem budynku.

Wszędzie tam, gdzie zależy nam na najlepszych parametrach termoizolacyjnych przegrody przy możliwie najmniejszej jej grubości. Ciągle rosnące wymagania w zakresie efektywności energetycznej budynków i izolacyjności cieplnej przegród budowlanych spowodowały ogromny wzrost zainteresowania szarymi płytami styropianowymi. Bierze się to z faktu, iż wyroby te – w porównaniu do białych płyt EPS – pozwalają zredukować grubość warstwy termoizolacyjnej nawet o 30%. Należy również wspomnieć, że szare płyty styropianowe odznaczają się bardzo dobrym stosunkiem ceny do deklarowanego współczynnika przewodzenia ciepła. Najczęściej stosowane są one do izolacji termicznej podłóg na gruncie, stropodachów pełnych i wentylowanych, tarasów i balkonów, stropów poddasza nieużytkowego oraz ścian zewnętrznych w systemie ETICS.

Płyty styropianowe nie powinny być wystawione na działanie czynników atmosferycznych przez dłuższy czas niż siedem dni. Do ściany należy w pierwszej kolejności przymocować listwę startową, która pozwoli na utrzymanie poziomej linii elewacji.
Masę klejącą należy nanosić na płyty styropianowe tzw. metodą pasmowo-punktową tak, aby jej łączna powierzchnia styku, po dociśnięciu do ściany wynosiła nie mniej niż 40% powierzchni płyty. Szerokość pasma masy klejącej wzdłuż obwodu płyty powinna wynosić co najmniej 3 cm. Na pozostałej powierzchni masę należy rozłożyć tzw. plackami o średnicy 8-12 cm. 
Po nałożeniu zaprawy klejącej, płytę należy niezwłocznie przyłożyć do ściany w przewidzianym dla niej miejscu i docisnąć, aż do uzyskania równej płaszczyzny z sąsiednimi płytami. Masę klejącą wyciśniętą poza obrys płyt, należy usunąć. 
W przypadku niewłaściwego przyklejenia płyty, należy ją oderwać, oczyścić z masy klejącej, ponownie nałożyć klej na płytę i powtórzyć czynność mocowania. Na ścianach z prefabrykatów, płyty należy tak przyklejać, aby styki między nimi nie pokrywały się ze złączami ścian. Spoiny między płytami nie mogą też przebiegać w narożach otworów (okiennych, drzwiowych itp.).
W przypadku dodatkowego mocowania mechanicznego płyt styropianowych liczbę łączników, ich rozmieszczenie z uwzględnieniem wysokości budynku, stref krawędziowych powinna określać dokumentacja projektowa.
Jeśli istnieje potrzeba, zaleca się stosowanie co najmniej 4 łączników na 1m². Przy doborze długości łącznika należy pamiętać o odpowiedniej głębokości zakotwienia. Nieprawidłowe osadzenie łączników kotwiących przez nadmierne zagłębienie talerzyka w styropianie prowadzi do zerwania jego struktury i osłabienia nośności łącznika.